dinsdag 10 maart 2015

Dingen die voorbijgingen: Te veel ineens

Simon Carmiggelt °1913 †1987
Wat een verteller was hij toch. Naar zijn voorbeeld tracht ik aan mijn kleinkinderen te vertellen. Hem natuurlijk nooit evenarend. Nog niet bijna.
Maar toch, mijn kleinkinderen en hun vriendjes vinden het zo geweldig dat ik alle dagen dat ze me zien om een verhaaltje vragen.
Als dat niet fijn is.?!
Als ik terugkijk naar alle mensen in mijn leven voorbijkwamen, dan moet ik bekennen, al kende ik hem slechts virtueel:"ja, ik mis hem." 

Hij wist natuurlijk niet dat hij ging sterven de dag nadat hij dit verhaal afsloot met: "god bestaat echt" zei de moeder, en ze doofde het licht.

Carmiggelt was een overtuigd atheïst, en dat maakt zijn laatste verhaal ironischer, net voor zijn dood. Veel gelovigen grijpen het dan ook aan als een soort boodschap, een geruststelling, en bevestigen en benadrukken graag die laatste zinnen, zoals alles dat in hun imaginaire wereld past.
Carmiggelt vertelde gewoon wat er zoal in de wereld om hem heen en in de huizen omging, en daar hoort natuurlijk de godgedachte bij, die steeds geruststellend moet werken.
Want onderliggend hoor je wel, aan de manier waarop hij dit vertelt dat de moeder wel wist of vermoedde dat god niet bestaat, maar dat nog niet vertelt omdat het "Te veel ineens" zou zijn.
En, waar ik ook van hou, is het introliedje. Van wiens hand zou dat zijn?
Veel luistergenot !

1 opmerking: