donderdag 12 maart 2015

Eerste radiouitzending - Try-out uit 2012

Op aanvraag, werkte ik eind 2012 graag mee aan een nieuw radioproject. Als rebel kan je dan ook moeilijk anders dan mee te werken en met een knipoog te kiezen voor 'Rapaille' (http://www.encyclo.nl/begrip/rapaille en http://nl.wikipedia.org/wiki/Rapaille_Partij ). Helaas beste vrienden, en gelukkig voor jullie beste tegenstanders bleef het (voorlopig) bij 1 poging. Maar de internetradio ,kent een stijle opgang, en dus denk ik er over om deze activitei te hervatten. Helaas is dit veel arbeidsintensiever dan ik dacht, zeker omdat zelfs voor een vlotte prater als ik, de teksten en het programma uitgeschreven moeten zijn, de verschillende fragmenten moeten bewerkt en aneengekoppeld worden. Een life uitzending zit er vooralsnog niet in, maar wellicht wel een 2de episode of leven. Helaas is mjn vriend Ray eind 2012 overleden, en daarmee zijn blog waarnaar wordt verwezen gestopt. Dat verlies, het opstarten van de nieuwe metablog Nageltjes, mijn verhoogde activiteit op Facebook, zorgden mee voor het uitdoven van mijn ambitie. Niet dat ik de uitzending helemaal geslaagd vond. Een beetje langdradige gesproken fragmenten misschien die de snelheid en het luistergenot wat hinderen. Maar ja, voor een eerste poging in mijn leven,en na pas herbeluisteren deze maand, toch niet zo slecht eigenlijk. Een programma met klassieke muziek van de middeleeuwen tot vandaag, aaneen gepraat door de politieke en socioeconomische trendwatcher Antoine Griffon. Opinie, commentaar, kritiek, interviews en informatie over actualiteit, gebeurtenissen, politiek, media, ethiek en wetenschap. Men bereikt me met argumenten, niet met schelden. Ik ben enkel verantwoordelijk voor wat ik zeg, niet voor wat anderen ervan begrijpen. Episode 1 gaat onder andere over collaboratie, amnestie en de belangen en strategie van de adel en de franstaligen. Graag dus jullie constructieve kritiek/commentaar. Veel luistergenot!

dinsdag 10 maart 2015

Dingen die voorbijgingen: Te veel ineens

Simon Carmiggelt °1913 †1987
Wat een verteller was hij toch. Naar zijn voorbeeld tracht ik aan mijn kleinkinderen te vertellen. Hem natuurlijk nooit evenarend. Nog niet bijna.
Maar toch, mijn kleinkinderen en hun vriendjes vinden het zo geweldig dat ik alle dagen dat ze me zien om een verhaaltje vragen.
Als dat niet fijn is.?!
Als ik terugkijk naar alle mensen in mijn leven voorbijkwamen, dan moet ik bekennen, al kende ik hem slechts virtueel:"ja, ik mis hem." 

Hij wist natuurlijk niet dat hij ging sterven de dag nadat hij dit verhaal afsloot met: "god bestaat echt" zei de moeder, en ze doofde het licht.

Carmiggelt was een overtuigd atheïst, en dat maakt zijn laatste verhaal ironischer, net voor zijn dood. Veel gelovigen grijpen het dan ook aan als een soort boodschap, een geruststelling, en bevestigen en benadrukken graag die laatste zinnen, zoals alles dat in hun imaginaire wereld past.
Carmiggelt vertelde gewoon wat er zoal in de wereld om hem heen en in de huizen omging, en daar hoort natuurlijk de godgedachte bij, die steeds geruststellend moet werken.
Want onderliggend hoor je wel, aan de manier waarop hij dit vertelt dat de moeder wel wist of vermoedde dat god niet bestaat, maar dat nog niet vertelt omdat het "Te veel ineens" zou zijn.
En, waar ik ook van hou, is het introliedje. Van wiens hand zou dat zijn?
Veel luistergenot !

dinsdag 11 maart 2014

Les Larmes de Jacqeline

Er zijn natuurlijk verklaringen te vinden waarom er zoveel getalenteerde Koreaanse musici de klassieke muziekscene opstormen. Nochtans geen Koreaans erfgoed, waarvan menigen dachten dat men in Europa moest geboren zijn om klassieke muziek te kunnen begrijpen en interpreteren.   Enkele verklaringen zijn beslist hun haast endemische discipline, hun competitieve ingesteldheid waardoor we ze in veelvoud in de verschillende muziekwedstrijden aantreffen. Een competitie waarvoor steeds meer westerlingen bedanken, of die ze niet aankunnen.

De dalende kwaliteit van het muziekonderwijs, dat in hetzelfde bedje ziek is als de andere onderwijsrichtingen, is hier niet vreemd aan. Studenten dienen te worden aangetrokken ongeacht hun talent of de toekomst die ze hebben. Diploma’s worden steeds meer een vanzelfsprekendheid, een weigering leidt zelfs tot rechtszaken tegen de scholen en die rechtszaken hadden nog vaak succes ook.
Studenten dienen ook te worden aangetrokken omdat de school per student, per geslaagde student zelfs, gedoteerd wordt. Daarmee moeten dan de rekeningen en investeringen betaald worden en de geëiste werkzekerheid worden geboden aan de vele leerkrachten en het ondersteunend personeel. Dat leidt niet zelden tot creatieve oefeningen om subsidies te peuren, uitgezochte boekhoudmethodes, verschuivingen, en schoolevenementen om aan de kleine en grotere wensen te voldoen. Het is besmettelijk, het is een belgische ziekte.
En als de rekeningen niet meer kloppen is de jacht op studenten, talent of geen talent, al helemaal open, want de aanzuivering van de problemen wordt vaak gezocht in een groei met de er aan verbonden hogere inkomsten.
De klos, dat zijn onze kinderen, de toekomstige bouwstenen(?) van onze ‘kenniseconomie’ en onze cultuur !

Het gevolg is dat de harde evaluaties en realiteit later komen bij (al dan niet blinde) audities. Het oordeel wordt later geveld, als het te laat is en een andere studie psychologisch of praktisch niet meer overwogen kan worden. 
De meeste studenten hebben ook geen voeling met de economische realiteit omdat hun al jaren wordt aangeleerd dat kunst en economie/geld niet samengaan. Wat een onzin!
De plaatsen op een podium zijn 'duur', en ze zullen steeds schaarser worden.

En de concurrentie komt uit het oosten! 
En maar goed dat die er is, dan kunnen vele jonge musici hier van hun luie zelfgenoegzame reet opstaan en ontwaken uit hun illusie dat alleen Europeanen Europese muziek echt verstaan. 
Ook moet men zich dringend beraden over de kwaliteit van de leerkrachten, die hun baan niet verwierven op basis van hun talent en verworvenheden, maar omdat ze op het juiste moment op een vacature solliciteerden, op een baan die hen als middelmatige kunstenaars vaak, meer zekerheid bood. Meesters met het juiste diploma, dat wel. Geen Meesters echter.
Er valt voor de jonge kunstenaars dan ook niet veel meer om naar op te kijken, na te streven, om te excelleren zelfs. Een voorbeeld dat ze wel zouden kunnen terugvinden  in de echte gevechtssporten de 'martial arts' waar iedere meesters door zijn littekens zijn gewonnen, de succesvolle coaching en opleiding van zijn pupillen tot de ring respect afdwingt en hem door verdienste de titel van Dai-Sensei of Shihan met de bijhorende gordel verleent. In het muziekonderwijs is men vooral eigenwijs vol van zichzelf, arrogant zelfs.   

Tegenover enkele echte kunstenaars die in armoede stierven (vaak ook door eigen gebreken of schuld), staan er ontelbaar veel meer beroemde echte die er zeer goed mee verdienden.
Het voorbeeld van Van Gogh die hoewel geniaal, nooit tijdens zijn leven erkenning kreeg en geld verdiende, gaat helemaal niet op.
Men misbruikt o.a. dit voorbeeld vaak om subsidies te verantwoorden of los te weken voor zich miskend voelende genieën, die in hun middelmatigheid en falen, nooit doorhebben dat er voor echt talent altijd betaald zal worden, altijd een markt zal zijn. 
Die gesubsidieerde tafelschuimers nemen de plaats in van andere echte talenten die dan geen schijnwerper konden kopen, te bescheiden zijn en in de schaduw staan te wachten om ontdekt te worden door de zoeker van het klavertje vier tussen de overdaad aan klavertjes drie.
Diegene die het luidst en best kan lullen over kunst  en muziek, het beste de mouwen kan vegen, vangt de meeste aandacht slurpt het meeste geld.
Afschaffen van subsidies zou daarom een goede zaak zijn.

Eén en ander is strijdig in wat ik schrijf kunt u misschien opperen.
Nee, want ik ga uit van het herstellend vermogen, van de kracht en de (vrije) mening van de burger/het publiek, zoals dat bestond toen er nog geen subsidies bestonden.
Mecenassen, dat wel. Maar dat zijn  benijdenswaardige posities en verschijnselen die trouwens trouwens zouden terugkeren en aanstekelijk werken, die anderen  aanzet dit ook te doen 
Een systeem dat zichzelf draagt en niet aangewezen is op geld van de belastingbetalers, de gewoon werkende bevolking dus (omdat de rijksten weinig, of geen belastingen betalen, hun vermogen (begrijpelijk vaak) in een belastingparadijs parkeerden. Bovendien betalen veel rijke mensen niet eens zelf hun kaartje: ze krijgen het geschonken).

Weg van kunsten die bestaan dank zij (de nooit voldoende) subsidies, maar ondanks het ontbreken van subsidies, op grond van hun kwaliteit en verdienste.
Ik ga er van uit dat na korte tijd het publiek dan zal bepalen aan wie het zijn geld uitgeeft. En daardoor zullen de theaters ook weten wie ze echt zullen moeten engageren.
 
Omgaan met kritiek, met gezag ook, en respect en ontzag voor de meester (al moet die dat verdienen),  zijn al evengoed eigenschappen die jongeren van hier vandaag 'ontberen' en tegenstaan, in tegenstelling tot de oosterlingen. Vandaag moeten ze zelfs na vele fouten nog enkele keren 'flink zo', 'je bent goed bezig', en 'ga er voor' te horen krijgen, of ze stoppen er helemaal ontmoedigd mee. Ze kunnen ontgoochelingen moeilijker verwerken, en herpakken zich moeilijk.
Pas op, ik betoog hiermee niet dat dit alle musici en leerkrachten van hier over dezelfde kam moeten geschoren worden, dat ze allemaal in talent en kwaliteit moeten onderdoen voor wat uit het oosten komt. Gelukkig niet, of nog niet.

Kan het niet anders? Ja zeker wel! In de hedendaagse muziek doet iedereen het zonder subsidies. Dat kan niet voor de klassieke muziek zult u zeggen . Jawel hoor. De interesse daarvoor is groter dan men denkt, dat wordt bewezen door de concerten van wijlen Pavarotti,  Netrebko, Barenboim, André Rieu waar door de muziek-snobs wordt op neergekeken en zelfs Helmut Lotti die niet echt een groot zanger kan genoemd worden (zeker niet zonder zijn dure geluidsinstallatie) maar wel een geslaagde artiest. Het zijn maar enkele, ja te bekende namen, uitzonderingen zult u zeggen. Denk eens even na, en u vindt er nog vele meer. Wanneer er goede concerten zijn; de mensen tijdig  en goed geïnformeerd, en hoge kwaliteit wordt geboden, dan is de belangstelling zelfs in een dorp groot, en zitten de zalen vol. De mensen verwachten heus niet dat een kaartje dan amper 12 Euro moet kosten. Voor een amateurs en flutartiesten is dat natuurlijk altijd te veel, zelfs als het gratis zou zijn.

Onlangs schreef filmregisseur Jan Verheyen met betrekking tot de filmkunsten in Vlaanderen een gelijkgezinde kritiek in Knack, die ik warm kan aanbevelen. Ik weet het de titel doet anders vermoeden:
Moedig van hem alleszins, want hij heeft meer te verliezen dan ik.
Welke bedreiging voor het regime moet het Vlaams Belang dan wel niet inhouden, dacht ik al bij het lezen van de titel. Maar misschien wou hij niet te erg choqueren en nog salonfähig blijven? 
Ik begrijp hem, want ik weet hoe intolerant en rancuneus het subsidie-slurpende kunstwereldje, en alles wat daarvan leeft en bestaat, kan zijn. Wat voor slechte verliezers ze  zijn zullen we zien de dag dat er wat zal, en zal moeten veranderen. Ze zitten immers overal. 
 Nu na deze misschien wat uitgebreide lectuur, in een tijd van Twitter en om ter geestigste oneliners, een stukje muziek mij onder de aandacht gebracht door een muziek liefhebbende Facebook-vriendin: Mariet Breeur. Ik weet niet of ze mijn mening deelt (ik al het wel horen of lezen), ze gaf in elk geval blijk van goede smaak toen ze dit filmpje op haar Facebook pagina aanbeval. (speciaal voor haar en haar vriendin Martine G. gebruik ik een vervoeging van het werkwoord aanbevelen. Zij weten wel waarom ) Toepasselijk bij dit artikel, en thuis op deze blog, een werk van Jacques Offenbach (1819-1880), getiteld 'Les Larmes de Jacqeline', gebracht door de uitstekende Koreaanse celliste Chang Han-na, begeleid op piano door Sergio Tiempo. Voor de twijfelaars aan mijn theorie: De zaal zat afgeladen vol en de musici noch de kaartjes waren gesubsidieerd! 


zondag 3 maart 2013

Hoe ballet en muziek kunnen samensmelten

Vandaag stel ik jullie een paar videofilmpjes voor van een sterdanseres:
Karina Sarkissova
Deze prima ballerina van het Ballet van de Weense Opera werd twee jaar geleden ontslagen omdat ze naakt had geposeerd in een of meerdere tijdschriften. Een absolute schande was dat, vooreerst al omdat al op zoveel plaatsen te pas en te onpas naakt of halfnaakt wordt gedanst, en zelfs obscene scènes worden opgevoerd als dat de choreograaf en de regisseur goed uitkomt om in de belangstelling te komen. Ten tweede omdat bleek dat de balletdirecteur Manuel Legris die haar had ontslagen, zelf ook al naakt geposeerd had.
Gelukkig leidde dit tot groot protest, waarbij ik mij destijds ook aansloot.
Aleen aan Karina Sarkissova hoort haar lichaam toe, en enkel zij bepaalt waar en hoe zij ermee poseert en hoe zij het aanwendt.
Gelukkig werd na al het protest het ontslag ongedaan gemaakt. Ik hoop dat er enkele andere bobo's in haar plaats mochten vertrekken.
Bravo Karina !!

Hier een choreografie op het Pianoconcerto No. 23 in A major K. 488 : II -Adagio, van Wolfgang Amadeus Mozart


Hier Karina Sarkissova in 'Whirling' in een Choreografie van András Lukács. Opgevoerd in de Weense Staatsopera. De mannelijke danser is mij onbekend. De componist van de muziek is Philip Glass. Prachtig gewoon. Enkel zonde van het storende geklik van een fototoestel.

donderdag 14 februari 2013

"In Trutina" uit de "Carmina Burana" van Carl Orff

Bijna iedereen kent waarschijnlijk het lid Oh Fortuna uit de Carmina Burana van Carl Orff (1895-1982), maar die compositie bestaat uit meer liederen dan menigeen denkt. Het werk van Orff uit 1937 is gebaseerd op 250 gedichten, meestal in het latijn, uit een boek uit de 13de eeuw dat in 1803 werd ontdekt in de Benedictijnerabdij ‘Benediktbeuern’ ten zuiden van München. Het manuscript met de gedichten is een van de belangrijkste seculiere dichtkunstwerken dat is overgebleven uit de 13e eeuw. Nee, laat jullie niet wijsmaken dat wij allemaal barbaren waren.
Het prachtige lied ‘In Trutina’ dat u hieronder tracht te betoveren werd opgenomen in 1984 door het Berlijns Radio Symfonisch Orkest en Koor. Dirigent is Riccardo Chailly en de sopraan is Sylvia Greenberg. Echt een mooie uitvoering.
Voor wie eens een uitvoering van een selectie uit de Carmina Buranan life wilt meemaken, die kan ik wijzen op een uitvoering om 16 u op 21/4 in Het Vrijthof Maastricht
http://www.theateraanhetvrijthof.nl/nl/algemeen/voorstelling-automatisch.aspx?event=10126    tickets: 18€
en op een uitvoering om 14u30 op 28/4 in de concertzaal van het theater van Tilburg. http://www.theaterstilburg.nl/agenda/495/Jubileumconcert_Carmina_Burana/ArkA_Symfonie_Orkest_Maastricht/      tickets : 17,5€                                                                                                                                                      Veel plezier 

In trutina mentis dubia, fluctuant contraria
In het weifelende evenwicht van mijn gevoelens, die tegengesteld fluctueren

 Lascivus amor et pudicitia
Zinnelijke liefde en deugdzaamheid

 Sed eligo quod video, collum iugo prebeo
Maar ik koos wat ik zag, en onderwerp mijn nek aan het juk

 Ad iugum tamen suave transeo
Ik zwicht voor het lieflijke juk