donderdag 12 maart 2015

Eerste radiouitzending - Try-out uit 2012

Op aanvraag, werkte ik eind 2012 graag mee aan een nieuw radioproject. Als rebel kan je dan ook moeilijk anders dan mee te werken en met een knipoog te kiezen voor 'Rapaille' (http://www.encyclo.nl/begrip/rapaille en http://nl.wikipedia.org/wiki/Rapaille_Partij ). Helaas beste vrienden, en gelukkig voor jullie beste tegenstanders bleef het (voorlopig) bij 1 poging. Maar de internetradio ,kent een stijle opgang, en dus denk ik er over om deze activitei te hervatten. Helaas is dit veel arbeidsintensiever dan ik dacht, zeker omdat zelfs voor een vlotte prater als ik, de teksten en het programma uitgeschreven moeten zijn, de verschillende fragmenten moeten bewerkt en aneengekoppeld worden. Een life uitzending zit er vooralsnog niet in, maar wellicht wel een 2de episode of leven. Helaas is mjn vriend Ray eind 2012 overleden, en daarmee zijn blog waarnaar wordt verwezen gestopt. Dat verlies, het opstarten van de nieuwe metablog Nageltjes, mijn verhoogde activiteit op Facebook, zorgden mee voor het uitdoven van mijn ambitie. Niet dat ik de uitzending helemaal geslaagd vond. Een beetje langdradige gesproken fragmenten misschien die de snelheid en het luistergenot wat hinderen. Maar ja, voor een eerste poging in mijn leven,en na pas herbeluisteren deze maand, toch niet zo slecht eigenlijk. Een programma met klassieke muziek van de middeleeuwen tot vandaag, aaneen gepraat door de politieke en socioeconomische trendwatcher Antoine Griffon. Opinie, commentaar, kritiek, interviews en informatie over actualiteit, gebeurtenissen, politiek, media, ethiek en wetenschap. Men bereikt me met argumenten, niet met schelden. Ik ben enkel verantwoordelijk voor wat ik zeg, niet voor wat anderen ervan begrijpen. Episode 1 gaat onder andere over collaboratie, amnestie en de belangen en strategie van de adel en de franstaligen. Graag dus jullie constructieve kritiek/commentaar. Veel luistergenot!

dinsdag 10 maart 2015

Dingen die voorbijgingen: Te veel ineens

Simon Carmiggelt °1913 †1987
Wat een verteller was hij toch. Naar zijn voorbeeld tracht ik aan mijn kleinkinderen te vertellen. Hem natuurlijk nooit evenarend. Nog niet bijna.
Maar toch, mijn kleinkinderen en hun vriendjes vinden het zo geweldig dat ik alle dagen dat ze me zien om een verhaaltje vragen.
Als dat niet fijn is.?!
Als ik terugkijk naar alle mensen in mijn leven voorbijkwamen, dan moet ik bekennen, al kende ik hem slechts virtueel:"ja, ik mis hem." 

Hij wist natuurlijk niet dat hij ging sterven de dag nadat hij dit verhaal afsloot met: "god bestaat echt" zei de moeder, en ze doofde het licht.

Carmiggelt was een overtuigd atheïst, en dat maakt zijn laatste verhaal ironischer, net voor zijn dood. Veel gelovigen grijpen het dan ook aan als een soort boodschap, een geruststelling, en bevestigen en benadrukken graag die laatste zinnen, zoals alles dat in hun imaginaire wereld past.
Carmiggelt vertelde gewoon wat er zoal in de wereld om hem heen en in de huizen omging, en daar hoort natuurlijk de godgedachte bij, die steeds geruststellend moet werken.
Want onderliggend hoor je wel, aan de manier waarop hij dit vertelt dat de moeder wel wist of vermoedde dat god niet bestaat, maar dat nog niet vertelt omdat het "Te veel ineens" zou zijn.
En, waar ik ook van hou, is het introliedje. Van wiens hand zou dat zijn?
Veel luistergenot !